م م 567: احوالنا فی الغدیر فی کل سنه! (حال و روز ما در روزهای غدیر هر سال!)

مدرسه علمیه /  روز داخلی /  عید غدیر

تا پاتو از حجره میزاری بیرون!

یکی: سیّد!!! سلام!

من با تعجب: سلام!

میری تو آشپزخونه طبقه وضو بگیری

یکی: سلام سید!

یکی دیگه: سلام عاغا سید!!!

من: سلام! سلام!

(تو دلم میگم: چشونه اینا باز؟!)

لباس میپوشی بری حرم

از تو حیاط که رد میشی

چند تا از رفقا با لبخند های شیطانی!!! از لب حوض پا میشن

و با ادا و اطوار فراون و دولا و راست شدن های مضحکانه ادای احترام میکنن!!!

کلمه "سید" از زبونشون نمیفته!

اخر حاج احمد میگه: 

سید عیدی بچه ها رو بده داری میری بیرون!

(تو یه لحظه متوجه همه چی میشم!)

من: حاج احمد برو خدا روزیتو یه جا دیگه بده!

سیدم کجا بود؟!

هر چقدر تو سیدی منم سیدم!!!

بچه ها: نه عاغا سید! نفرمایید! شکسته نفسی نکنید و ...

یکی: سید به زبون خوش بده که حلال باشه!

من: برو بابا!

یهو دستام از پشت قفل میشه!!! و بچه ها میریزن دورم!

حاج احمد که از همه باهام صمیمی تره دست میکنه تو جیب پیراهنم

و هرچی پول دارم بیرون میاره

خدارو شکر پول درشت توش نیست!

سریع قسمت میکنن و با خنده دور میشن

تا یکی دیگه رو یه روزه سید کنن و لخت!!!

دستهامو ول میکنن!

بر میگردم به زورگیر مربوطه یه نگاه عاقل اندر سفیه میکنم

خودیه!

همیشه صداش میزدم: علی غول!!!

از بس گنده و هیکلی بود!

چیزی بهش نمیگم!

بدبخت سر خودش هم کلاه رفته!

همه زحمتها رو اون کشیده

اما سر اونم کلاه گذاشتن!

و دستش مونده تو پوست گردو!!!

حسابی حالش گرفته شده!!!

ار رفقاش نارو خورده!

دست میکم تو جیب شلوارم

فقط یه سکه پونصدی دارم!

صداش میزنم: علی غوول!!!

برمیگرده

سکه رو میزارم کف دستش و

میگم: بیا بدبخت!!!