نصیحتنا لاختنا المکرمه

چند ماه پیش که رفته بودم خونه
خواهر بزرگم مادر سه قلوها نشست کنارم به غر
که چقد زندگی سخته
کار زیاده
بچه ها
معلمی و...
گفتم：
تقصیر خودته! چرا سرکار میری؟
اونم کارمندی و معلمی! مگه دیونه ای عمر و جوونیتو میگذاری صب میری ظهر خسته و کوفته برمیگردی؟
چی فهمیدی از زندگی؟ فقط دویدی و دویدی
واسه پول؟ کمتر خرج کن اما واسه خودت زندگی کن
میدونی الان چند سالته؟
بچه هات خودشون و به امید مهد و مدرسه بزرگ شدن
چیکار کردی واسه تربیتشون؟
هر روز ناهار بدو بدو, نوبتی (هر دوشون معلمن!)
چه خبره مگه؟ عمرتو سوزوندی واسه پول
الانم که دیگه دارین
اون اوایل زندگی بود نه خونه داشتین نه ماشین
(دامادمون با یه موتور اومد خواستگاری خواهرم)
الان دیگه وقتشه ول کنی...
کار کردن وظیفه مرده, قناعت کنین به یه حقوق
مگه بقیه مردم چیکار میکنن؟
مگه همه دو نفری سر کارن؟
گفت： راست میگی

این دفعه که رفتم خونه
با ذوق اومد کنارم نشست و گفت：
کارمو تبدیل کردم به نیمه وقت
در هفته فقط ایکس ساعت
به ایکس هم نگفتم هنوز, همه کارای اداریشو انجام دادم ولی
خیلی سخت قبول کردن ولی اخر قبول کردن...