التوقعیه...

امروز وب دوستی خوندم:

"آرامشی که امروز دارم، مدیون انتظاریست که از کسی ندارم..."

خیلی خوشم اومد...

خودم از اونایی هستم که تقریبا تمام انتظارات و توقعاتم رو از دیگران قطع کردم

حتی از پدر و مادرم

ولی در عوض همیشه مورد توقع اطرافیانم واقع شدم

عیر از اونایی که سالهاست مارو میشناسن مثه طلبه ها

(شایدم طلبه ها انتظاراتشون مثه خودم از دیگران کمه!)

با یکی تهران رفیق شدم

راننده تاکسی!

خیلی از مصاحبت هم حال کردیم

جوری که کار به شماره و دعوت و اینا کشید

بارها هم پنج شنبه جمعه ها دعوتش کردم

چون وقت و امکانشو داشتم

اصن بیخیال از ادامه ماجرا...

+ پستی که از شاهزاده کوپولو گذاشتم رو خیلی دوس دارم

متنش عالیه و خواندنی!

اما راستشو بگم بهش اعتقاد ندارم!!!

بیشتر یه نوشته زیباست تا عمل کردنی

من به این که:

"مسئولیت پذیری ناروا" یکی از تفکرات منطقی غلط است

که بسیاری از مردم خصوصا ما ایرانیها رو به خودش مشغول کرده و از آرامش دور کرده

اعتقاد دارم!

++ کاش یکی پیدا میشد در مورد این مسئولیت پذیری ناروا توضیح میداد

خودم بس بیحوصله ام...