م م ۱۰۴۳۰： المصاحبیه

تو اتوبوس
یه پسر بور و خوش قد و هیکل تبریزی کنارم نشست
برخلاف هیکل درشتش
چهره خیلی کودکانه ای داشت
ازم پرسید： شما متولد ایکسین؟!
با تعجب گفتم： آره
گفت： ترکی بلدی؟!
گفتم： نه متاسفانه!
(یکی از حسرتهای زندگیم...)
گفت： منم متولد ایکسم! ولی شما خوب موندین!
من موهام سفید شده!
گفتم： اتفاقا شما چهره تون حالت کودکانه خودشو حفظ کرده
معلومه تو زندگی سختی نکشیدین! درسته؟!
با تکون سر تصدیق میکنه
پرسید： طلبه این؟!
گفتم： آره
میگه： من همیشه به روحانیا احترام میزارم
دوسشون دارم!
امیدوارم ناراحت نشین
ولی بعضیا هستن به عمامه! فحش میدن
اینا ابله ان!!!
...
(به سختی فارسی صحبت میکرد)
پرسید： واسه طلبگی چجور میشه وارد شد؟!
میگم： یه امتحان سراسری مثه کنکور داره
بعد مصاحبه حضوری و تحقیقات محلی
میگه： چند سال باید بخونین؟!
میگم： حداقل شیش سال!
میگه： شما چقدرشو خوندین؟!
میگم： ده سال!
خیلی تعجب میکنه و میگه： برای چی ادامه دادین؟!
میگم： شاید چهار سال دیگه هم بخونم!
مثه مدارک دانشگاهی میمونه دیگه
دیپلم لیسانس و فوق و دکترا و ...
با خنده میپرسه：
شماها نمیتونین ریشاتونو تو حوزه بزنین؟!
میگم： شما که دانشجویی
شما میتونی با شلوارک بری سر کلاس؟!
میخنده!
میگم： میتونی که! چه اشکال داره؟!
میپوشی میری سر کلاس میشینی دیگه!
خنده ای از سر انکار میکنه و سرشو به علامت نفی تکون.میده
میگم： ریش هم همینطوره واسه ما!
میتونیم بزنیم ولی هیچکس اینکارو نمیکنه
(علاوه بر حرمت شرعی تراشیدنش)
عرف و شان طلبگی و تحصیل تو حوزه، داشتن محاسنه!
میگه： خیلی سخته که! ولی عادت میکنین حتما!
مژگم： ما که باهاش مشکلی نداریم!
خیلیم دوس داریم!!!
...

+ همیشه ترکهارو به صفا و اخلاص شناختم
و در شناختم به اشتباه نرفتم...