التسلیمیه!

نمیدونم تا کی میخواییم به جای حل مشکلات ازشون فرار کنیم!

به جای تقویت خودمون در برابر مشکلات، سختیها، بدیها و ... میدون رو خالی کنیم

جنازه یا روح زخمی خودمون رو برداریم

و به کنج اتاقهامون پناه ببریم!

(بنده هیچوقت تو زندگیم اتاق خصوصی نداشتم البته!)

جدی فک کردین تا کی؟!

تا آخر عمر فرار؟!

+ با یه کامنت بزاری و بری

(اونم از یه آدم ضعیف و مریض مجازی که بدبخت تر از اون وجود نداره!)

فردا تو اجتماع چطور میخوای سرپا بمونی؟!

پ.ن:

خدا پدر و مادرتو واست نگه داره

ایضا کنج امن اتاقت با هندزفزیهاتو...