الدسته بندیه!
چهارشنبه, ۷ خرداد ۱۳۹۳، ۱۱:۱۴ ق.ظ
دوستانی که از اینجا و از حلقه دوستان ما میرن دو دسته ان:
اونایی که با ذکر علت قهر و غضبشون میرن
مثلا میان میگن واسه فلان مورد ازت ناراحت شدم و خداحافظ...
همون طور که دوست عزیزی فرمودن به خاطر جواب ندادن به سوال خصوصیشان...
و اونایی که بدون ذکر هیچ گونه علتی دل میکنن و میرن...
این دسته خودشون دو دسته ان:
اونایی که میان میگن ازت دلخور و ناراحتیم و رفتیم
هر چند نمیگن چرا و ما هم هیچوقت نمیفهمیم چرا!
جون نه اونا میگن نه ما میپرسیم!!!
مثل:
حرف زدن و قضاوت کردن همیشه راحترین کار بوده ...
دیگه هم نمیام وبلاگت :((
این دسته از دوستان دیگه مهم نیس براشون که
ما اصن نفهمیم کدوم حرف
کدوم قضاوت؟!
و به این هم فکر نمیکنن که همه اونایی که در دل ساختن و پرداختن
شاید نتیجه یه سوء برداشت ساده و شوخانه و کودکانه باشه!!!
چون بنده به شخصه در این مدت نه برای کسی بد خواسته ام
نه به کسی بد کرده ام
و از این بابت خیالم از جانب خودم راحته...
دسته دوم از دوستانی که بدون ذکر علت میرن اونایی ان که:
کلا در سکوت میرن
اونایی که در آرشیو صدها کامنت ازشون باقی مونده
و اما هم اکنون مفقود الاثرن
یکی از عللش میتونه تاهل باشه
شایدم مرگ!
شایدم سفر و ...
اما تجربه نشون میده "قهر" بیشترین علتشه
دوستان عزیز!
خواستین برین سفر
ازدواج کنین
اسباب کشی داشتین
ممنوع النت شدین
و ...
یه خبر کوچولو بدین خیلی خوبه!
حداقل نگرانتون نمیشیم
والا...
با تشکر ویژه و مخصوص از دوستی که با کامنتهای روح افزای خودش
از اسباب کشی به خانه رویاییشون خبر دادن!
هم ما از نگرانی و سوءظن به خودمون خلاص شدیم
(که باز ما ناخواسته چه شکری خوردیم که از فلانی خبری نیس!)
هم دلمون شاد شد از رسیدن دوستی به آرزویی!
(هرچند که نشد و نتونستم و ... که جوابی بهشون بدم و کتباً واسشون آرزوی خوشبختی و سعادت کنم)
پ.ن:
اون سوالی هم که دوست سابق الذکر فرمودن چرا جواب ندادین و قهر..
در صدد بودم تو یه پست مفصل توضیحش بدم که قسنت نبود گویا...
- ۹۳/۰۳/۰۷
